Ata və Oğul
Şeyx Xalid Rəşid (Allah onu əsarətdən qurtarsın!) dərslərinin birində özünün oğlu ilə arasında yaşanmış çox hüzünlü həyat hekayəsini danışır.
Zövcəm birinci uşağımızı dünyaya gətirəndə mənim hələ 30 yaşım yox idi. O gecə hələ də gözlərim önündədir... Bütün gecəni, adətim üzrə, dostlarımla küçədə keçirdim. Gərəksiz söhbətlərdən başqa bir şeydən ibarət deyildi. Yadımdadır, həmin gecə onları çox güldürmüşdüm. Hədsiz insanları yamsılamaq bacarığım vardı. Səsimi yamsıladığım şəxsin səsinə eyniylə bənzədirdim. Lağ-lağılarımdan heç kəs, hətta dostlarım belə əmin deyildi. Bəziləri dilimdən qurtulmaq üçün məndən uzaqlaşmağa yönəlirdilər. Həmin gecə, mağazanın qarşısında bir kor dilənçini necə ələ saldığımı xatırlayıram. Ayağım önünə qoyaraq yıxılmasına səbəb oldum. Aciz-aciz başını ətrafa çevirməyə başladı...
Adətim üzrə evə gec getdim və zövcəmin məni
gözlədiyini gördüm. Dəhşətli halda, titrək səslə mənə dedi: “Rəşid...harda
idin?” Kinayəli şəkildə: “Harda olacam, Marsda?! Təbii ki, dostlarımla
idim”-deyə cavab verdim. O əldən düşmüş görünürdü, göz yaşlarını saxlayaraq mənə
dedi: “Rəşid mən çox halsızam, deyəsən uşaq tezliklə gələcək.” Göz yaşları üzünə
süzülürdü. Xanımıma qarşı etinasız olduğumun fərqinə vardım. Bütün bu gecələr, əsasən
də doqquzuncu ay, küçələrdə gəzməli deyildim, onun qayğısına qalmalı idim. Onu
xəstəxanaya apardım və o, doğum otağında uzun müddət ağrılar içərisində qaldı.
Doğuş ağır keçsə də səbr ilə gözləyirdim. Yorulana qədər gözlədikdən sonra evə
getmək qərarına gəldim. Xəbər etsinlər deyə nömrəmi xəstəxanada qoydum.
Təqribən bir saat sonra məni Səlim ilə
muştuluqladılar. Həmin dəqiqə xəstəxanaya yollandım və çatar çatmaz doğum həkimini
görməyimi tövsiyə etdilər. “Nə həkim? Mən sadəcə Səlimi görmək istiyirəm!”- deyə
qışqırdım. “Öncə həkimə müraciət edin”- dedilər. Həkimlə görüşdükdə mənimlə kədərli
danışdı. Oğlumun gözlərində ciddi qüsur olduğunu öyrəndikdə sarsıldım və beləliklə
o görməyəcəkdi. Mağazanın önündə yıxdığım kor dilənçini xatırladım. SubhənAllah!
Nə əkərsən onu da biçərsən. Zövcəm kədərli deyildi, çünki Allahın hökmünə
inanmışdı və razılıq göstərirdi. O məni tez-tez, başqalarını yamsılamaqdan çəkindirirdi!
Haqlı olaraq o buna yamsılama yox, qeybət deyirdi.
Əslində mən Səlimə çox da diqqət yetirmirdim,
özümü elə aparırdım sanki o bizimlə bir evde deyil. O bərkdən ağlamağa
başlayanda rahat yatmaq üçün qonaq otağına keçirdim. Zövcəm isə onun qayğısına
qalırdı, onu çox sevirdi. Ona nifrət etməsəm də, sevə də bilmirdim. Səlim ilk dəfə
iməklədikdə zövcəmin sevinci hədsiz idi. Artıq iki yaşına az qalmış o gəzməyə
çalışdı, və bu zaman biz anladıq ki, o həmdə şikəstdir. Mən nə qədər ondan
uzaqlaşsam da, zövcəm ona bir o qədər şəfqət göstərirdi. Hətta Ömər və Xalid
dünyaya gəldikdən sonra belə.
İllər keçdi... Vaxtımın çoxunu dostlarım ilə keçirirdim, əslində
mən onların əlində bir oyuncaq kimi idim, onları istədikləri vaxt əyləndirirdim.
Zövcəm daim mənim düzəlməyim üçün çalışırdı. Mənim düz yola gəlməyim üçün həmişə
dua edirdi. O mənim düşüncəsiz hərəkətlərimə heç vaxt əsəbləşmirdi. Lakin
qardaşlarına şəfqət göstərdiyim halda Səlimə soyuq davranmağım onu çox kədərləndirirdi.
Səlim böyüdü. Zövcəm onu əlillər üçün xüsusi məktəbə yazdırmaq istədiyni deyəndə
mən qarşı çıxmadım.
Həqiqətən də, vaxtın necə keçdiyini hiss
etmirdim, bütün günlərim eyni keçirdi. Günlərim yalnız: iş, yatmaq, yemək və
dostlarla gəzişməkdən ibarət idi. O günə qədər... Cümə günü səhər saat 11-də
yuxudan durdum, bu mənim üçün tez idi. Mən toya cağrılmışdım, buna görə də
geyindim, ətirləndim və artıq çıxmağa hazırlaşırdım. Keçərkən Səlim diqqətimi çəkdi,
o hönkürtü ilə ağlayırdı. Doğulduğu gündən bu yana ilk dəfə idi ki onun
ağlamağı diqqətimi çəkirdi... “Gedim, yoxsa qalıb onun dərdi ilə maraqlanım?”,
deyə düşündüm. Yox, mən onu belə vəziyyətdə necə tərk edə bilərdim axı?! “Səlim,
niyə ağlıyırsan?”, deyə soruşdum. Səsimi eşitdikdə ağlamağı kəsdi və kiçik əlləri
ilə ətrafında nəsə axtarmağa başladı. Məni özündən uzaqlaşdırmaq istədiyini
anladım. “İndimi yadına düşdüm? On il əsrzində sən harda idin?”,deyərək otağına
girdi. Onun arxasınca otağına keçdim. Öncə ağlamağının səbəbini demək istəməsə
də, onunla mülayim danışıb könlünü ala bildim.
Qardaşı Ömər onu məscidə, cümə namazına
aparmalı idi, lakin hələ gəlməmişdi və o qorxurdu ki, əgər geciksə məsciddə
birinci səfdə dura bilməyəcək. O, Öməri, anasını çağırmışdı, lakin heç kim
cavab verməmişdi. O buna görə ağlayırdı. Onun bağlı gözlərindən necə yaşlar
axdığını gördüm. Sonra dedim: “Səlim... Mən bilmədim məni bunu deməyə nə vadar
etdi, “Səlim, hüzünlənmə...Sən bilirsənmi bügün səni məscidə kim aparacaq?” “Əlbəttə
ki, Ömər, mən onun hara getdiyini bilmək istiyirəm”, dedi. Mən dedim: “Yox Səlim,
bügün səni mən aparacam.” Səlim çox təəcübləndi, buna inana bilmədi. O elə bildi ki, mən onu aldadıram. Gözləri
doldu və ağlamağa başladı. Onun göz yaşlarını sildim və əlindən tutdun sıxdım.
Onu məscidə maşınla aparmaq istədim. O istəmədi
və dedi, “Ata, məscid yaxındadı. Mən gəzə-gəzə getmək istəyirəm.” Sonuncu dəfə
məscidə nə vaxt getdiyimi xatırlamırdım...və sonuncu dəfə nə vaxt səcdə etdiymi
də. İlk dəfə idi ki, mən buna görə qorxu və peşmançılıq hiss edirdim. Uzun illər
ərzində bütün bunlara etinasız yanaşdığıma görə çox peşman idim. Məscid
insanlarla dolu olsa da, Səlim üçün ilk səffdə yer tapa bildim. Cümə xütbəsinə
qulaq asdıq, sonra onunla bir yerdə namaz qıldım.
Namazdan sonra Səlim məndən Quranı ona verməyimi xaiş etdi. Mən təəcübləndim. O kor olduğu halda necə oxuya bilərdi? Onun bu istəyini mənasız görürdüm, lakin xətrinə dəyməmək üçün istəyini yerinə yetirdim. O məndən Quranda Kəhf surəsini açmağımı istədi. Onun istədiyini etdim. Quranı məndən aldı, öz önünə qoydu və surəni oxumağa başladı... SubhənAllah! O bütöv surəni əzbər bilirdi. Mən özümdən utandım və Quranı əlimə götürdüm. Dodaqlarımın titrədiyini hiss edirdim... Oxudum və yenə oxudum. Allaha məni bağışlaması və hidayət etməsi üçün dua etdim. Bu dəfə ağlayan mən oldum. Mən kədərdən ağladım, boş şeylərə xərclədiyim vaxta görə peşman oldum. Hiss etdiyim tək şey, üzümə uzanan və göz yaşlarımı silən kiçik əllər idi. Səlim göz yaşlarımı silirdi...
Biz evə qayıtdıq. Zövcəm Səlimə görə çox qorxmuşdu, lakin mənim Səlim ilə birlikdə cümə namazı qıldığımı öyrənəndə bu qorxu sevinc göz yaşlarına çevrildi. Bu hadisədən sonra mən heç vaxt məsciddə qılınan camaat namazlarını buraxmadım. Pis dostlarımı tərk etdim, məsciddə özümə təzə dostlar tapdım. Onlarla birgə keçirdiyim vaxtda imanın şirinliyini hiss etdim. Onlardan məni bu fani dünya həyatından uzaqlaşdıracaq şeylər öyrəndim. Mən heç vaxt zikr məclislərini buraxmırdım... və gecə namazlarını da. Ayda bir neçə dəfə Quranı başdan ayağa oxuyurdum. Mən həmin o insan idim ki, bunları illərdi tərk etmişdim... Dilim daim Allahı zikr edirdi, bəlkə Allah mənim günahlarımı və insanları ələ salmağımı bağışlayar. Ailəmə daha yaxın olmağa başlamışdım. Zövcəmin gözlərindəki qorxu və narahatlıq artıq yox olmuşdu. Səlimin üzündən gülüş əksik olmurdu. Onu görən hər kəsə elə gəlirdi ki, sanki bütün dünya və içindəkiləri ona verilmişdi. Allahın bizə bəxş etdiyi nemətlərinə görə ona çoxlu dua və şükr etdim.
Yeni dostlarım bir gün dəvət məqsədilə uzaq
bir yerə səyahət etməyə qərar verdilər. Mən ilk öncə tərəddüd etdim, sonra
istixarə namazı qılıb zövcəmlə məsləhətləşdim. İmtina edəcəyini düşündüyüm
halda əksi oldu! O buna çox sevindi və hətta mənə təkan verdi. Səlimə getdim və
ona da bu səyahət barədə dedim, məni kiçik qollarının arasına aldı və mənə elə
gəldiki əgər bacarsaydı mənim alnımdan öpərdi. Bundan sonra Allaha təvəkkül
etdim, və Allaha həmd olsun hər şey öz qaydası ilə gedirdi.
Üç ay yarım evdən uzaq oldum. Bu ərəfədə vaxt
tapan kimi zövcəmə zəng edirdim və uşaqlarımla danışırdım. Onlar üçün çox
darıxmışdım, ən çox da Səlim üçün! Onun səsini eşitmək istəyirdim, getdiyim
gündən bəri sadəcə onunla danışa bilməmişdim. Mən zəng etdikdə o, ya məktəbdə
olurdu, ya da məsciddə. Həmişə zövcəmlə danışanda ona Səlimi öpməsini və mənim
salamımı ona çatdırmasını deyirdim. O mənə sevincək və şən gülüşlə cavab
verirdi, sonuncu zəngim istisna... Bu dəfə mən onun gülüşünü eşitmədim. Səsi dəyişmişdi.
Ona dedim, “Mənim salamımı Səlimə çatdır”. “İnşəAllah”,- dedi.
Nəhayət evə qayıtdım, qapını döydüm. Ümid
edirdim ki, qapını açan Səlim olacaq... Lakin önümdə hələ dörd yaşı tamam
olmayan Xalidi gördükdə təəcübləndim. Mən onu qucağıma aldım, o isə dayanmadan
qışqırırdı, “Ata, Ata!”. Bilmirdim nəyə görə, evə girəndə ürəyim sıxılmağa
başlamışdı. Şeytanın şərindən Allaha sığındım. Zövcəmə yaxınlaşdım və hiss
etdim ki onun üzündə nəisə dəyişiklik var. Ona yaxından baxdım, üzündə həmin
illər öncə olan o hüznü gördüm. “Səni sıxan nədir?”, deyə soruşdum. O, “Heçnə”,
dedi. Birdən Səlim yadıma düşdü, “Səlim hardadır?”, deyə soruşdum. Başını aşağı
saldı və cavab vermədi. O anda Xalidin səsini eşitdim... O səs hələdə mənim
qulağımda cingildəyir...“Ata, Səlim cənnətə, Allahın dərgahına
getdi.” Zövcəm
buna dayana bilməyib ağlayaraq otağı tərk etdi.
Sonra öyrəndim ki, Səlim mənim gəlməyimə iki
həftə qalmış ağır xəstəliyə tutulub... Onu xəstəxanaya aparıblar. Xəstəliyi
getdikcə ağırlaşıb, ta ki ruhu onun bədənini tərk edənə qədər... Baş verənlərin
Allahın qədəri və sınağı olduğunu anladım. Mən anladım ki, bütün baş verənlər,
Allah Subhanəhu və Təala’nın qədəri və imtahanı idi. Mən hələdə onun göz yaşlarımı
silən əllərini hiss edirəm. Məni qucaqlayan qollarını... Səlim üçün necə də
darıxıram, kor və şil olan... Yox, O kor deyildi! Əksinə kor olan mən idim! Pis
dostların əhatəsində olarkən... Və o doğru yola yönələrkən də şikəst deyildi!
Onun tez-tez təkrarladığı sözü hələdə
xatırlayıram, “Allah sonsuz mərhəmət sahibidir.” Səlim... bir vaxtlar sevgisindən
uzaq durduğum... İndi anladım ki, mən onu qardaşlarından daha çox sevirdim. Çox
ağladım... və hələdə buna görə hüzünlüyəm... Necə hüzünlü olmaya bilərəm? O mənim
hidayətimə vəsilə oldu!
Комментариев нет:
Отправить комментарий